Like a real holiday, perhentian islands

Paradise, paradise!

Maandag 17 sept
Opweg naar Taman Negara, het oudste national park in de wereld. Dit park is wel 130 miljoen jaar oud. Ook leven hier nog echte oorspronkelijke bewoners, de Maleisische aboriginals, ook wel de abli's genoemd.
Zondagavond had ik in het hostel al gehoord dat er veel mensen op maandag ochtend vertrokken naar een andere plek, de meeste gingen naar Penang, op het eiland Georgetown. Ik heb de mensen geïnteresseerd gevraagd hoelaat zij dan opstonden, de meeste rond 7u. Goed dat ik dit wist want dan zet ik mijn wekker 10 minuten eerder zodat ik niet hoef te wachten op een douche.
6.50u mijn wekker gaat, niet zeuren gelijk opstaan. Toen ik terug kwam van het douchen lagen de meeste mensen nog steeds in bed. De mevrouw van de receptie kwam al naar boven en riep een keer door de zaal: wake up call it is 7 o'clock!! Niemand gaf gehoor en bleef liggen. Het andere Nederlandse meisje, Lian, moest om 8u op het busstation zijn, maar zij bleef ook liggen. Rond half 8 was ik helemaal gereed en ben ik met mijn spullen naar beneden gesjouwd. Ik heb Lian toch maar wakker gemaakt, daar was zij denk ik toch wel heel blij mee want ze schrok dat het al zo laat was. Later kreeg ik een berichtje dat ze erg blij was met mijn wake up call en dat zij nog nooit zo snel haar tas heeft ingepakt.
Om 8u was mijn bus er nog niet, zenuwachtig ging ik heen en weer lopen en heb ik toch nog een keer aan de vrouw gevraagd of ze mij wel echt in het hostel kwamen ophalen, ik moest denk ik geduld hebben. Na15 minuten stond er een bus voor het hostel te toeteren, dit kon niet missen, dit was mijn bus. In de bus zat nog een ander meisje, een Duits meisje Mandy genaamd. Zij vertelde mij gelijk dat wij de enigste twee waren. Met een oud mannetje als buschauffeur gingen we met een halfdichte deur opweg. De deur stond denk ik op een kier omdat we geen airco in de bus hadden.
Op een gegeven moment zet de buschauffeur de bus aan de kant, stapt uit en komt terug met paarse bloemen. Hij vertelde ons dat deze bloemen alleen in de jungle groeide en wilde ons de bloemen laten zien. Nu konden we weer hobbelend in de bus verder met een paar mooie bloemen in de hand. Na een hele hele lange bustrip kwamen we aan in een dorp. Ook hier stopte de bus want hij wilde wat te eten kopen, hij verkondigde ons dat wij in de bus moesten blijven, in de hete bus. Ik ben gekke henkie niet, ik moest ookheel nodig plassen, dus ik ben stiekem opzoek gegaan naar een wc, de buschauffeur was er niet heel blij mee, maargoed ik moest. Na een uur kwamen we aan in een ander dorp, de bus stopte voor een boekingskantoor. Hij commandeerde ons dat we uit moesten stappen. En riep hierbij dat het snel moest. In het boekingskantoor aangekomen, moesten. Konden we een bus en bootticket kopen voor de perhentian islands. Dat was wel goed geregeld. Ook hebben we daar sandra ontmoet, een meisje uit Zwitserland. Omdat we anderhalf uur moesten wachten totdat onze bus vertrok richting de boot konden we gaan lunchen. Na een halfuur restaurantjes afgaan zijn we weer beland bij de eerste, meestal gaat het zo. In het restaurant hebben we lekker nasi met groente gegeten. Hier in Maleisië duurt het soms wel 45 minuten voordat je je eten krijgt, dus geduldig moet je zijn. Gelukkig ben ik dit wel, afgezien van de anderen. Om half 2 stonden er een bus voor de deur, deze brug bracht ons naar de boten. De boten waren echte ouderwetse boten die de oorspronkelijke bewoners gebruikten en die de bevolking nu nog steeds maakt. Iedereen natuurlijk gelijk foto's maken. Het lachen vergaat je wel na drie uur in een boot op een houten plank te hebben gezeten. Wat een verschrikking, op een gegeven moment weet je niet meer hoe je moet zitten. Mijn billen en knieën deden echt pijn, maar dit kwam misschien ook omdat ik na een halfuur in slaap viel, het motortje van de boot met het kabbelende water is namelijk erg rustgevend. Na 3 uur in de boot kom je aan en moet je van de boot overstappen op een drijvend kantoor, waar je direct gebombardeerd word met informatie over de tours die je kunt gaan maken in taman negera. Dit was mij wel iets teveel, ik heb het dus ook niet echt gevolgd. Goed tas op de rug lopend over een smalle plank over het water om de overkant te bereiken en opzoek naar een hostel. We hebben in totaal drie hostels bekeken de eerste had geen dorm rooms, gedeelde kamers, en in de tweede wilde je niet dood gevonden worden. De derde was eigenlijk best prima. Schone en vrij nieuwe matrassen dat voor €2,50 per nacht, prima. Wanneer we vanaf het hostel naar beneden liepen kwamen we gelijk aan bij de drijvende restaurantjes, deze zijn drijvend vanwege het stijgende en dalende water. Ik ben in het bovenste bed gaan liggen, het is mij verteld om in het bovenste bed te gaan liggen. Stel je voor dat je een oud matras hebt, dan kunnen daar zogehete bedbucks inzitten, dit zijn hele kleine wormpjes. S'nachts komen ze uit het matras en laten ze zich naar beneden vallen, de volgende dag heb je dan allemaal kleine beten op je lichaam die rood zien. Dus check altijd je matras en ga in het bovenste bed liggen! Ik kreeg wel een beetje de kriebels van dit verhaal.
De eerste avond zijn we met een groepje gaan eten en hebben we een film over taman negera, naja film een 30 minuten durende documentaire, gekeken op het drijvende bureau waar we waren aangekomen.
S'avonds wilden we nog wat water kopen voor de volgende dag, we kwamen langs het tweede hostel dat we hadden bezichtigd, hier zaten een aantal mensen gitaar te spelen en liedjes te zingen, best gezellig, we zijn erbij gaan zitten en zijn pas op 12u weer weggegaan. Het grappige was dat er maar 3 jongens logeerde in het hostel en de rest allemaal ergens anders. De jongens logeerde daar alleen maar omdat zij de eigenaar kende, anders waren zij zeker weten ergens anders heen gegaan.

Dinsdag 18 september
In de ochtend zijn we met een groepje gaan wandelen richting de bekende canapy walk, dit zijn hangbruggen door de jungle heen die heel hoog in de bomen hangen, fantastisch uitzicht over de rivier en over de jungle. Helaas was de helft van de wandelbrug tocht gesloten, dus was de wandeling maar kort. Hierdoor zijn we zelf op avontuur gegaan in de jungle. Het bord met de waarschuwing alleen betreden met gids, hebben we per ongeluk niet gezien. We kwamen namelijk ook jongens tegen die het pad alleen gelopen hadden en die vertelde ons dat je echt geen gids nodig had. Het pad was ook best leuk, we hebben hele grote paddestoelen gezien, deze groeien alleen wanneer het geregend heeft en ja het had van te voren flink geregend, we hebben hele kuddes mieren gezien, ze liepen als militairen achter elkaar aan in een hele lange rij, we hebben ook mieren gezien die 1,5cm groot waren, eekhoorns en leguanen. Er zullen vast meer dieren in het bos rondgelopen hebben, maar die waren door ons lawaai allang vertrokken. Rond 13u zijn we weer terug gegaan naar het hostel, hier kwamen we helemaal bezweet en moe rond 14u aan. Lekker even gedoucht en iets schoons aangetrokken, want om 15u zijn we met een tour mee gegaan. Weer zitten in een boot, de eerste vraag was dan ook hoelang de tocht duurde. Gelukkig maar een half uur. We gingen namelijk naar het abili dorp. Ik was hier erg benieuwd naar. Aangekomen bij het dorp, eerst vaar je het strandje op met de boot en loop je een stukje omhoog het dorp in. Hier vertelde ons gids dat we een halfuur mochten rondlopen en foto's mochten maken, daarna moesten we verzamelen in het midden van het dorp. Wat is het raar om foto's van mensen te nemen die daar wonen, eten, werken en waar de kinderen spelen. Ik voelde mij een beetje beschaamd om foto's te nemen, maar dit dorp is echt voor de toeristen. Na een half uur verzamelde we in het midden, hier konden we zitten en kregen we een uitleg over het volk, hoe ze daar kwamen, waar ze oorspronkelijk vandaan kwamen, hoe ze aan eten komen, welke bomen ze gebruiken voor hun boten, pijlen en blaaspijpen.tegenwoordig maken ze ook wel eens een blikje eten warm. Veel mannen uit de dorpen werken tegenwoordig in de toeristische sector. Vroeger ruilde ze hun waar nog, maar tegenwoordig moet iedereen geld betalen. De mensen komen oorspronkelijk uit Papuao new Guinea, ze zijn daar vetrokken omdat ze hier beter konden leven, er was meer voedsel. Je kan het ook echt zien aan de mensen, ze hebben een ander soort gezicht. Wat wel leuk is om te vertellen is dat deze mensen de doden niet begraven. Voor de doden maken ze een klein huisje, dit huisje zetten zij in een hele hoge boom, 10 km van het dorp vandaan, wanneer zij de doodde erin hebben geleegd moeten zij 7 keer de rivier oversteken voordat zij het dorp weer kunnen betreden. Ik zat wel een beetje verbaasd te kijken, vooral met de gedachte hoe zij een lichaam zo hoog in een boom kregen. Ook krijgt iedereen een andere boom, de bomen staan niet dicht bij elkaar.
Na de historie van het dorp kregen we een demonstratie vuur maken, ja ik weet nu hoe ik vuur in de wildernis kan maken, of het mij lukt is een tweede vraag.na het vuur maken, kwam het belangrijkste wapen te voorschijn, de blaaspijp, op de pijlen doen zij gif, wanneer je dit in je lichaam krijgt ben je binnen 30minuten dood. We mochten de blaaspijp uitproberen, zonder gif natuurlijk. Ergens aan een boom hing een nogal veel beschoten oude teddybeer. Mijn eerste schot was heel zwakjes en leek nergens op, maar gelukkig krijgt iedereen een tweede kans. Met mijn tweede poging schoot ik hem recht in de teddybeer en keek iedereen verbaasd en applaudisseerde voor mij. Ik had het zelf eerst helemaal niet door, omdat ik het niet zo gord kon zien van veraf, maar dit was een leuke overwinning, want niemand anders schoot in de beer of kwam in de buurt.
Na alles gezien en gedaan te hebben in het dorp gingen we weer terug naar ons eigen stadje.
S' avonds zijn we met het halve hostel uiteten geweest, verbazingwekkend allemaal vrouwen, maar dat ligt misschien aan de naam, het hostel heette namelijk Liana.
Na het eten was iedereen vrij moe en hebben we in de veelste hete kamers onze tassen ingepakt.

Woensdag 19 september
Opweg naar de perhentian Islands! Ik had hier zoveel zin in, lekker even niets doen, in de zee liggen en genieten van het weer. Ik had trouwens geluk want de eilanden sluiten in oktober vanwege de moesson tijd. Er is dan teveel storm op de eilanden.
8uur in de ochtend moesten we de bus hebben. Daar stonden we dan met zijn alle te wachten op de bus, een beetje laat maar dat hoort erbij.
Na een uur waren we weer aangekomen in het dorp waar eerder deze week ook afgezet waren. Hier hadden we twee uur de tijd om te ontbijten voordat de bus weer vertrok.
Vandaag gingen we reizen in een mini van. Alle tassen werden er op een onmogelijke manier in gepropt en daarna moesten wij een plekje vinden. We zaten met zijn zessen in het busje. Mandy, sandra, 3 Spanjaarden en ik. Wat kunnen de Spanjaarden praten zeg, ze hielden maar niet op. Op een gegeven moment was het even stil, maar 1 van hen luisterde naar haar mp3 speler en begon mee te zingen, als ze kon zingen was het oké, maar dit kon ze helemaal niet! De volgende keer neem ik echt oordoppen mee. Rond 13u stopten we bij een restaurant, hier konden we lunchen van een buffet. Het merendeel was koud of op. Je eet dan maar gewoon wat de pot schaft, ik was namelijk best hongerig.
Na het eten kregen we de mededeling dat er twee nieuwe passagiers bijkwamen, nee dachten we allemaal, het was namelijk als zo warm en krap in het busje. Ook was er een wisseling van chauffeurs. We kregen twee jongen gasten die ons verder reden naar de haven toe. De ene bezwete chauffeur ging, wat een geluk, naast mij zitten. Achteraf niet heel erg, hij kon namelijk hele leuke jungle verhalen vertellen over de trektochten die hij had gemaakt dit jaar in taman negera. Hij vertelde mij dat hij afgelopen juni oog in oog had gestaan met een tijger en gerend had voor zijn leven. Daarna maakte hij een grapje, hij vroeg of wij ook tijgers wilden zien en vertelde ons dat we ze onderweg tegenkwamen, helaas geen echte maar levensgrote knuffelberen in alle kleuren, hij had een lol, echt grappig.
Bij de boot aangekomen hadden we hem, door de regen die we onderweg hadden, bijna gemist. Snel nog wat water gekocht, want dat is op de eilanden is dit 3 keer zo duur.
Wat een boottocht. Knallend over het water heen. De kapitein roept een keer op welke stranden iedereen verblijft en gaat vervolgens op pad. De laatste stop was long beach. Nou ja stop, we moesten overstappen in een klein motorbootje en daarna voer hij ons richting de kust. Waarnaar we de laatste 5 meter met al je tassen door het water moest lopen, het water stond niet hoog, het kwam tot mijn kuiten en gelukkig had ik een korte broek aan. Gelukkig hadden we al snel een leuke slaapplaats gevonden, een chalet die we met zijn drieën konden delen. Echt een strandhuisje. S'avonds lekker gegeten op strand, geborreld in de bar en een dansje gewaagd op het strand.

Donderdag 20 september.
Helaas voelde sandra zich niet goed, waarschijnlijk door de vis die zij de avond ervoor gegeten had. Zij bleef vandaag dan ook in het hutje. Mandy en ik zijn het eiland gaan verkennen. We kwamen erachter dat de snorkling tours, het eten en het drinken en eigenlijk ook de kamers, aan de andere kant, naja 10 minuten lopen van long beach, van het eiland goedkoper waren. Ook kwamen we de engelse jongens weer tegen die ook muziek hadden gemaakt bij het hostel in taman negera, we hadden gelijk afgesproken om met elkaar te gaan eten aan koral bay, zo heet de andere kant.
Helaas voelde sandra zich nog niet goed genoeg om mee te kunnen.
Na het eten hebben we de beroemde monkey juice gekocht. Er staat daar een mannetje met een hele grote koelbox op het strand, hij verkoopt geinporteerde vodka en rum, de rum noemen ze monkey juice. De man roept over het strand: cold beer, good for you're health!! Erg grappig. De monkey juice moesten we natuurlijk uit proberen, dus wij dat gekocht en in een winkeltje hebben we cola en bekertjes gekocht en op door de jungle over het pad naar long beach, daar is namelijk een bar/disco op het strand.
We lagen laat in bed, dus het was zeker gezellig!

Vrijdag 21 september
Uit geslapen en gerust op het strand.
We wilden gaan ontbijten aan de andere kant, op koral bay, omdat het daar goedkoper is. De engelse zaten in een chalet met ontbijt. We zijn bij hen aan tafel gaan zitten en hebben genoten van een gratis ontbijt, de mensen dachten namelijk dat wij ook in hun chalets sliepen.
Eigenlijk niet veel uitgevoerd deze dag. We lekker gezwommen in de zee. Hier zijn er in de zee ook zogenaamde doctor fish visjes, reinigingsvisjes. Wat een ellende zeg! Vooral aan coral bay zitten er veel van deze visjes. Ben je lekker aan het zwemmen zit er weer een visje aan je been te sabbelen. Een vis vond mij duidelijk niet aardig, want die heeft in mijn been gebeten, niet heel erg, maar op het moment was het wel pijnlijk, ik heb een mooi plekje op mijn been nu.

Zaterdag 22 september
Weer gaan ontbijten met de jongens, maar deze keer wel netjes betaald.
Ook gingen we vandaag op avontuur, een waar snorkel avontuur. We zijn bij gestart bij de shark bay, hier kon je echte haaien van 1 a 2 meter zien zwemmen op de zee bodem. Deze haaien zijn niet gevaarlijk, niet zoals de haaien in Australië zei de man.
Daarna gingen we opweg naar turtle point, onderweg kwamen we een hele grote turtle tegen, we moesten heel snel uit de boot van de gids en moesten hem achterna zwemmen, de turtle was zeker een meter groot. Helaas kan hij veel harder zwemmen, dus na 5 minuten was hij ons al te slim af. Allemaal terug in de boot en op naar het punt. Hier zwommen twee grote turtles. Echt heel gaaf!
Onze laatste stop was the fish bay. Wij sprongen in het water, de gids gooide brood om ons heen en er kwamen duizenden gekleurde visjes om ons heen zwemmen, dat was wel erg leuk.

Ik ga nog twee dagen genieten op dit eiland en ga daarna naar langkwai, ik hoop dat het weer meezit! Aa